آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)

آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) به نوعی آسیب روانی گفته می‌شود که از نسل‌هایی که دچار آسیب شدید شده‌اند به نسل‌های بعد منتقل می‌شود. این پدیده گاهی با عناوین دیگری مانند آسیب میان‌نسلی یا چند نسلی نیز شناخته می‌شود. افراد دچار آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) ممکن است علائم، واکنش‌ها، الگوها، و اثرات روانی و عاطفی از آسیبی که نسل‌های قبلی، مثل پدر و مادر یا پدربزرگ و مادربزرگ تجربه کرده‌اند، نشان دهند.

این نوع آسیب می‌تواند تأثیرات عمیقی بر زندگی افراد داشته باشد و به شکل‌های مختلفی خود را نشان دهد. درک آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) نه تنها برای افرادی که آن را تجربه می‌کنند مهم است، بلکه برای جامعه به عنوان یک کل نیز اهمیت دارد، زیرا می‌تواند به شکستن چرخه‌های منفی و ایجاد نسل‌های سالم‌تر کمک کند.

علائم آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)

شناخت علائم آسیب‌های بین نسلی اولین قدم در درمان و مدیریت آن است. برخی از علائم رایج عبارتند از:

• اضطراب مزمن و غیرقابل توضیح
• افسردگی و احساس ناامیدی
• مشکلات در برقراری و حفظ روابط صمیمی
• احساس گناه یا شرم بی‌دلیل
• ترس‌های غیرمنطقی از موقعیت‌های خاص
• مشکلات جسمی مانند دردهای مزمن یا مشکلات گوارشی
• رفتارهای خودتخریبی یا اعتیادی

شباهت‌ها با اختلال استرس پس از تروما (PTSD)

افراد دچار آسیب‌های بین نسلی ممکن است علائمی مشابه اختلال استرس پس از تروما (PTSD) داشته باشند، از جمله:

• اضطراب مزمن و غیرقابل توضیح
• بی‌خوابی و اختلالات خواب
• نوسانات خلقی شدید
• مشکلات در برقراری روابط صمیمی
• احساس گناه یا شرم بی‌دلیل
• ترس‌های غیرمنطقی از موقعیت‌های خاص

با این حال، به دلیل اینکه این افراد خود آسیب اصلی را تجربه نکرده‌اند، فلش‌بک‌ها یا خاطرات ناراحت کننده به آنها دست نمی‌دهد. آنها به دلیل وراثت ژنتیکی، واکنش‌ها و علائم آسیب ناشی از حوادثی را نشان می‌دهند که خود تجربه نکرده‌اند.

به عنوان مثال، فرزند یک بازمانده جنگ ممکن است در مواجهه با صداهای بلند یا غیرمنتظره، واکنش‌های شدید اضطرابی نشان دهد، حتی اگر هرگز در معرض جنگ قرار نگرفته باشد. این واکنش‌ها می‌تواند نتیجه الگوهای رفتاری و عاطفی باشد که از والدین آسیب‌دیده از جنگ به ارث برده است.

تأثیرات جسمی آسیب‌های بین نسلی

آسیب‌های بین نسلی می‌تواند به عنوان مشکلات پزشکی از جمله بیماری‌های قلبی عروقی، سکته، یا مرگ زودرس نیز ظهور کند. این نوع آسیب منتقل شده زمانی رخ می‌دهد که اثرات آسیب شدید از طریق نسل‌ها منتقل می‌شود. به عنوان مثال، اگر والدین در دوران کودکی مورد سوء استفاده قرار گرفته باشند یا تجربه‌های آزاردهنده دوران کودکی (ACEs) داشته باشند، این چرخه آسیب و سوء استفاده به نسل بعدی انتقال پیدا خواهد کرد.

واکنش به آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)

انسان‌ها طی هزاره‌ها توانسته‌اند با ایجاد توانایی‌های تطبیقی برای بقا، خود را حفظ کنند. وقتی با استرس مزمن یا رویدادهای تروماتیک مواجه می‌شویم، برخی واکنش‌ها فعال می‌شود که برای بقا ضروری است؛ این‌ها به عنوان واکنش‌های تروماتیک شناخته می‌شوند. این واکنش‌ها در کوتاه‌مدت برای بقا و محافظت از فرد حیاتی هستند.

از دیدگاه تکاملی، این واکنش‌ها به عنوان مکانیسم‌های محافظتی عمل می‌کنند که به اجداد ما اجازه داده‌اند تا در شرایط خطرناک زنده بمانند. به عنوان مثال، واکنش “ستیز و گریز” که باعث افزایش ضربان قلب، تنفس سریع‌تر و هوشیاری بیشتر می‌شود، در مواجهه با خطرات فیزیکی مفید بوده است.

اثرات کوتاه‌مدت در برابر بلندمدت

در حالی که واکنش‌های “ستیز و گریز” در کوتاه‌مدت به فرد کمک می‌کنند تا از موقعیت‌های خطرناک فرار کند، باقی ماندن در این حالت “بقا” برای مدت طولانی می‌تواند به سلامت جسمی و روانی آسیب برساند. وقتی مغز رفتارهای تطبیقی مورد نیاز برای حفظ امنیت خود و خانواده‌اش را می‌آموزد، این رفتارها می‌توانند به نسل‌های آینده منتقل شوند و کنار گذاشتن آن‌ها دشوار باشد.

به عنوان مثال، فردی که والدینش در دوران جنگ زندگی کرده‌اند، ممکن است همیشه در حالت هوشیاری بیش از حد باشد، حتی در محیط‌های امن. این واکنش که زمانی برای بقا ضروری بوده، اکنون می‌تواند منجر به اضطراب مزمن و مشکلات سلامتی شود.

حالت بقا و پیامدهای آن

ماندن در حالت بقا می‌تواند توانایی فرد برای پیشرفت و شکوفایی را محدود کند، زیرا این حالت اصولاً به دلیل واکنش به ترس، آسیب مزمن یا کمبود موارد اساسی شکل می‌گیرد. پیشرفت و شکوفایی زمانی امکان‌پذیر است که فرد حس امنیت و اطمینان را تجربه کند، اما افراد دچار آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) ممکن است مدل یا پیش‌زمینه‌ای برای چنین احساسی نداشته باشند.

به عنوان مثال، فردی که در خانواده‌ای با سابقه فقر شدید بزرگ شده، ممکن است حتی پس از رسیدن به ثبات مالی، همچنان احساس ناامنی اقتصادی داشته باشد. این می‌تواند منجر به رفتارهایی مانند پس‌انداز افراطی یا اضطراب شدید در مورد هزینه‌ها شود، حتی زمانی که از نظر مالی در وضعیت خوبی قرار دارند.

ژنتیک و آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)

اپی‌ژنتیک و فعال‌سازی ژن‌ها

اپی‌ژنتیک مطالعه تغییرات در عملکرد ژن‌ها بدون تغییر در توالی DNA است. این تغییرات می‌توانند توسط عوامل محیطی مانند استرس یا آسیب شدید فعال شوند و به نسل‌های بعدی منتقل گردند. به عبارت دیگر، محیط می‌تواند بر نحوه بیان ژن‌ها تاثیر بگذارد و این تاثیرات به فرزندان منتقل شود.

به عنوان مثال، مطالعات نشان داده‌اند که فرزندان بازماندگان هولوکاست سطوح بالاتری از هورمون استرس کورتیزول دارند، حتی اگر خود آنها هرگز در معرض چنین آسیب شدیدی قرار نگرفته باشند. این می‌تواند نتیجه تغییرات اپی‌ژنتیکی باشد که در اثر تجربیات تروماتیک والدین رخ داده است.

پاسخ DNA به آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)

هنگامی که فردی آسیب شدید را تجربه می‌کند، DNA او به طور خودکار پاسخ می‌دهد تا ژن‌هایی را فعال کند که به بقای او کمک کنند. این ژن‌ها می‌توانند واکنش‌های مختلفی مانند فرار، مبارزه، یا منجمد شدن را فعال کنند. این واکنش‌ها به مرور زمان در DNA کدگذاری می‌شوند و به نسل‌های بعدی منتقل می‌شوند تا آن‌ها نیز برای مواجهه با شرایط مشابه آماده باشند.

برای مثال، اگر نسلی تجربه قحطی داشته باشد، ممکن است تغییراتی در ژن‌های مرتبط با متابولیسم و ذخیره چربی ایجاد شود. این تغییرات می‌توانند به نسل‌های بعدی منتقل شوند و باعث شوند که آن‌ها استعداد بیشتری برای ذخیره چربی و افزایش وزن داشته باشند، حتی در شرایطی که غذا به وفور در دسترس است.

DNA ما یکی از مهم‌ترین ابزارهای حفظ بقا است که حتی اگر به معنای حفظ شادی نباشد، در حفظ امنیت و بقای ما نقش مهمی ایفا می‌کند. وقتی ژن‌هایی که برای پاسخ‌های استرس‌زا برنامه‌ریزی شده‌اند، به نسل‌های بعدی منتقل می‌شوند، آن‌ها نیز برای مواجهه با موقعیت‌های خطرناک آماده خواهند بود. این واکنش‌های مرتبط با بقا می‌توانند به مدت چندین نسل باقی بمانند و بدون نیاز به تجارب جدید تروماتیک، همچنان فعال باشند.

به عنوان نمونه، نسل‌های بعد از جنگ ممکن است واکنش‌های شدیدتری نسبت به صداهای بلند یا غیرمنتظره نشان دهند، حتی اگر هرگز در معرض جنگ قرار نگرفته باشند. این می‌تواند نتیجه انتقال واکنش‌های مرتبط با بقا از طریق تغییرات ژنتیکی باشد.

استرس بلندمدت و پیامدهای سلامتی

اگرچه واکنش‌های ژنتیکی به آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) برای بقا مفید هستند، اما آماده‌باش دائمی برای مواجهه با خطر می‌تواند به سلامت جسمی و روانی آسیب برساند. استرس بلندمدت می‌تواند به مشکلاتی مانند بیماری‌های قلبی، مشکلات سیستم ایمنی، و روانپریشی منجر شود. اثرات ترکیبی این استرس‌ها می‌تواند بر تمام سیستم‌های بدن تاثیر منفی بگذارد و باعث مشکلات جدی سلامتی شود.

برای مثال، افرادی که از آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) رنج می‌برند ممکن است سطوح بالاتری از التهاب مزمن در بدن داشته باشند. این التهاب مزمن می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های مختلف از جمله دیابت، بیماری‌های قلبی-عروقی و حتی برخی انواع سرطان را افزایش دهد.

درمان و مقابله با آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)

اذعان به وجود آسیب ها

شناخت و اذعان به وجود تاثیرات آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)، اولین قدم در درمان و مدیریت آن است. این اذعان می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• پذیرش تاریخچه خانوادگی: درک و پذیرش تجربیات تروماتیک که در تاریخچه خانوادگی وجود داشته است.
• شناسایی الگوها: تشخیص الگوهای رفتاری و عاطفی که ممکن است از نسل‌های قبل به ارث رسیده باشند.
• درک تاثیرات جمعی: آگاهی از اینکه آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) می‌تواند نتیجه تجربیات جمعی مانند جنگ، مهاجرت اجباری یا تبعیض سیستماتیک باشد.
• خودشناسی: تلاش برای درک عمیق‌تر خود و ریشه‌های رفتارها و احساسات خود.

این اذعان می‌تواند به افراد کمک کند تا با همدلی بیشتری با خود و دیگران برخورد کنند و مسیر شفا را با آگاهی بیشتری طی کنند.

ایجاد محیط امن

یکی از اصول مهم در شفای آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)، ایجاد محیطی امن و پایدار است. محیطی که در آن افراد احساس امنیت و آرامش کنند، می‌تواند تاثیرات آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) را کاهش دهد. این محیط امن می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• روابط حمایتی: ایجاد و حفظ روابط سالم و حمایتی با خانواده، دوستان و جامعه.
• فضای فیزیکی امن: داشتن مکانی که فرد در آن احساس آرامش و امنیت کند.
• ثبات مالی: تلاش برای ایجاد ثبات مالی که می‌تواند احساس امنیت را افزایش دهد.
• مراقبت از خود: ایجاد عادات سالم مانند خواب کافی، تغذیه مناسب و ورزش منظم.

ایجاد این محیط امن می‌تواند به سیستم عصبی اجازه دهد تا از حالت “بقا” خارج شود و وارد حالت “شکوفایی” شود.

مکانیزم‌های مقابله سالم

یادگیری مکانیزم‌های مقابله سالم نقش مهمی در مدیریت آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) ایفا می‌کند. برخی از این مکانیزم‌ها عبارتند از:

• مدیتیشن و تمرینات ذهن‌آگاهی: این تمرینات می‌توانند به کاهش استرس و افزایش آگاهی از لحظه حال کمک کنند.
• یوگا: ترکیب حرکات فیزیکی و تنفس عمیق در یوگا می‌تواند به آرامش ذهن و بدن کمک کند.
• تمرینات تنفسی: تکنیک‌های تنفس عمیق می‌توانند سیستم عصبی را آرام کرده و استرس را کاهش دهند.
• فعالیت فیزیکی منظم: ورزش می‌تواند به آزادسازی اندورفین‌ها کمک کند و حال و هوای شما را بهبود بخشد.
• نوشتن خاطرات: نوشتن درباره احساسات و تجربیات می‌تواند به پردازش آن‌ها کمک کند.
• هنردرمانی: بیان خلاقانه از طریق هنر می‌تواند راهی برای پردازش احساسات پیچیده باشد.

استفاده منظم از این مکانیزم‌ها می‌تواند به مدیریت بهتر استرس و اضطراب کمک کند و کیفیت زندگی را بهبود بخشد.

رویکردهای درمانی

درمان می‌تواند ابزار بسیار مؤثری برای مقابله با آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) باشد. یک درمانگر ماهر می‌تواند به شما کمک کند تا:

• واکنش‌ها و الگوهای رفتاری ناشی از آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) را شناسایی کنید.
• راه‌های سالم برای مقابله با این الگوها را بیاموزید.
• احساسات و تجربیات خود را در یک محیط امن پردازش کنید.
• مهارت‌های جدیدی برای مدیریت استرس و اضطراب کسب کنید.
• ارتباط بهتری با خود و دیگران برقرار کنید.

درمان‌های فردی و گروهی هر دو می‌توانند مفید باشند. درمان فردی امکان کار عمیق‌تر روی مسائل شخصی را فراهم می‌کند، در حالی که درمان گروهی فرصتی برای یادگیری از تجربیات دیگران و احساس همبستگی ایجاد می‌کند.

رویکردهای مختلفی برای درمان آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) وجود دارد. برخی از موثرترین رویکردها عبارتند از:

• درمان‌های شناختی-رفتاری (CBT): این روش به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری و رفتاری ناسالم را شناسایی و تغییر دهند. در زمینه آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)، CBT می‌تواند به افراد کمک کند تا باورها و رفتارهایی را که از نسل‌های قبل به ارث برده‌اند، بازنگری و اصلاح کنند.
• درمان‌های مبتنی بر تمرکز بر تروما: این روش‌ها به طور خاص برای کمک به افراد در پردازش تجربیات تروماتیک طراحی شده‌اند. در مورد آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)، این روش‌ها می‌توانند به افراد کمک کنند تا تاثیرات آسیب خانوادگی را درک و پردازش کنند.
• درمان‌های گروهی: گروه درمانی می‌تواند فضای امنی برای به اشتراک گذاشتن تجربیات و یادگیری از دیگران فراهم کند. این می‌تواند به ویژه برای افرادی که احساس انزوا می‌کنند، مفید باشد.
• درمان‌های مبتنی بر بدن: این روش‌ها، مانند یوگا درمانی یا درمان سوماتیک، بر ارتباط بین ذهن و بدن تمرکز می‌کنند و می‌توانند به افراد کمک کنند تا آسیب ذخیره شده در بدن را آزاد کنند.

همچنین، تکنیک‌های تسکین‌دهنده مانند تمرینات تنفسی و مدیتیشن نیز می‌توانند در کاهش استرس و اضطراب موثر باشند. این تکنیک‌ها می‌توانند به عنوان ابزارهای مکمل در کنار سایر روش‌های درمانی استفاده شوند.

مهم است که به یاد داشته باشید شما تنها نیستید و هیچ شرمندگی در مراجعه به یک حرفه‌ای برای دریافت کمک وجود ندارد. در واقع، جستجوی کمک نشانه قدرت و تعهد شما به بهبود و رشد شخصی است.

منابع و حمایت

وجود منابع و حمایت مناسب برای افراد مبتلا به آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) بسیار مهم است. برخی از منابع مهم عبارتند از:

• گروه‌های حمایتی: این گروه‌ها فرصتی برای به اشتراک گذاشتن تجربیات و یادگیری از دیگران فراهم می‌کنند.
• مراکز مشاوره: مراکز تخصصی که خدمات مشاوره و درمان برای افراد مبتلا به آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) ارائه می‌دهند.
• منابع آموزشی: کتاب‌ها، مقالات، و وبینارهایی که اطلاعات مفیدی درباره آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) و راه‌های مقابله با آن ارائه می‌دهند.
• برنامه‌های اجتماعی: برنامه‌هایی که به افراد کمک می‌کنند تا مهارت‌های زندگی سالم را بیاموزند و روابط مثبت ایجاد کنند.

دسترسی به این منابع می‌تواند به افراد کمک کند تا آگاهی بیشتری از وضعیت خود پیدا کنند و بهترین راه‌های مقابله را بشناسند.

رویکردهای آموزشی و سیستماتیک

آموزش درباره آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) و راه‌های مقابله با آن می‌تواند در کاهش اثرات منفی آن نقش مهمی ایفا کند. برخی از رویکردهای آموزشی و سیستماتیک عبارتند از:

• برنامه‌های آموزشی در مدارس: گنجاندن آموزش‌هایی درباره سلامت روان و آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) در برنامه‌های درسی مدارس.
• کارگاه‌های آموزشی برای خانواده‌ها: برگزاری کارگاه‌هایی که به خانواده‌ها کمک می‌کند تا الگوهای آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) را شناسایی و مدیریت کنند.
• آموزش متخصصان بهداشت: آموزش پزشکان، روانشناسان و سایر متخصصان بهداشت درباره شناسایی و درمان آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma).
• سیاست‌گذاری‌های حمایتی: ایجاد سیاست‌هایی که به کاهش نابرابری‌ها و فشارهای سیستماتیک کمک می‌کنند.

این رویکردها می‌توانند به ایجاد آگاهی عمومی و کاهش استیگما در مورد آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) کمک کنند.

پیشگیری از آسیب آینده

برای جلوگیری از تکرار آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) در آینده، اقدامات پیشگیرانه ضروری است. برخی از این اقدامات عبارتند از:

• آموزش والدین: ارائه آموزش‌های لازم به والدین برای ایجاد روابط سالم و امن با فرزندان.
• برنامه‌های حمایتی اجتماعی: ایجاد و تقویت شبکه‌های حمایتی در جامعه برای کمک به خانواده‌ها و افراد در معرض خطر.
• مداخلات زودهنگام: شناسایی و مداخله در موارد آسیب کودکی برای جلوگیری از انتقال آن به نسل‌های بعدی.
• آموزش مهارت‌های زندگی: ارائه آموزش‌هایی در زمینه مدیریت استرس، ارتباط موثر، و حل مسئله به عموم جامعه.
• ایجاد محیط‌های امن: تلاش برای ایجاد محیط‌های خانوادگی، آموزشی و کاری که در آن‌ها افراد احساس امنیت و حمایت کنند.

این اقدامات پیشگیرانه می‌توانند به شکستن چرخه آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) کمک کنند و زمینه را برای نسل‌های سالم‌تر و مقاوم‌تر فراهم سازند.

به یاد داشته باشید که آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma)، اگرچه تاثیری عمیق بر زندگی دارد، اما قابل درمان و مدیریت است. با آموزش، آگاهی و حمایت مناسب، می‌توانید:

• الگوهای ناسالم را شناسایی و تغییر دهید.
• روابط سالم‌تری ایجاد کنید.
• به درک عمیق‌تری از خود و تاریخچه خانوادگی‌تان برسید.
• مهارت‌های جدیدی برای مقابله با چالش‌ها کسب کنید.
• به شکستن چرخه آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) کمک کنید.

توجه به سلامت روانی و جسمی خود و گرفتن کمک حرفه‌ای می‌تواند به شما کمک کند تا زندگی سالم‌تر و رضایت‌بخش‌تری داشته باشید. هر قدم کوچک در مسیر بهبودی، گامی بزرگ به سوی شکستن چرخه آسیب های بین نسلی (Intergenerational Trauma) و ایجاد آینده‌ای سالم‌تر برای خود و نسل‌های آینده است.

منابع

1. Sangalang CC, Vang C. Intergenerational trauma in refugee families: a systematic review. J Immigrant Minority Health. 2017;19(3):745-754.
2. Doi S, Fujiwara T, Isumi A. Association between maternal adverse childhood experiences and mental health problems in offspring: An intergenerational study. Dev Psychopathol. 2021;33(3):1041-1058.
3. Sangalang CC, Vang C. Intergenerational trauma in refugee families: a systematic review. J Immigrant Minority Health. 2017;19(3):745-754.
4. Bombay A, Matheson K, Anisman H. The intergenerational effects of Indian Residential Schools: Implications for the concept of historical trauma. Transcult Psychiatry. 2014;51(3):320-338.
5. Auerhahn NC, Laub D. Intergenerational memory of the holocaust. In: Danieli Y, ed. International Handbook of Multigenerational Legacies of Trauma. Springer US; 1998:21-41.
6. Rabinowicz, P.D., Vollbrecht, E. & May, B. How many genes does it take to make a human being?. Genome Biol 1, reports4013.1 (2000).
7. Berger SL, Kouzarides T, Shiekhattar R, Shilatifard A. An operational definition of epigenetics: Figure 1. Genes Dev. 2009;23(7):781-783.
8. Ryan J, Chaudieu I, Ancelin ML, Saffery R. Biological underpinnings of trauma and post-traumatic stress disorder: focusing on genetics and epigenetics. Epigenomics. 2016;8(11):1553-1569.
9. Curry, A. (2019). Parents’ Emotional Trauma May Change Their Children’s Biology. Studies in Mice Show How. Science.
10. Bezo B, Maggi S. Living in “survival mode:” Intergenerational transmission of trauma from the Holodomor genocide of 1932–1933 in Ukraine. Social Science & Medicine. 2015;134:87-94.
11. Narayan AJ, Lieberman AF, Masten AS. Intergenerational transmission and prevention of adverse childhood experiences (Aces). Clinical Psychology Review. 2021;85:101997.