فیلم «او» (Her) که در سال 2013 به کارگردانی اسپایک جونز (Spike Jonze) اکران شد، نمونه‌ای برجسته از ژانر درام است که به صورت منحصر به فردی به بررسی ارتباطات انسانی و تکنولوژی می‌پردازد. این فیلم با بازیگری برجسته واکین فینیکس (Joaquin Phoenix) در نقش تئودور تومبلی، و اسکارلت جوهانسون (Scarlett Johansson) که صدای سیستم عامل هوشمندی به نام سامانتا را ارائه می‌دهد، به عمق پیچیدگی‌های روانشناختی در روابط انسانی و مصنوعی می‌پردازد.
داستان فیلم در آینده‌ای نزدیک، در سال 2025 رخ می‌دهد و به زندگی مردی تنها و درون‌گرا به نام تئودور می‌پردازد که به واسطه شغلی که دارد، نامه‌های صمیمانه برای دیگران می‌نویسد. تئودور که از زندگی شخصی خود و به خصوص از جدایی قریب‌الوقوع با همسر سابقش کاترین (رونی مارا) ناراضی است، تصمیم می‌گیرد یک سیستم عامل گفتاری با هوش مصنوعی خریداری کند که بتواند نیازهای عاطفی و روانی‌اش را برآورده سازد. این سیستم عامل به تدریج به دوست و همدمی برای تئودور تبدیل می‌شود و به او کمک می‌کند تا با احساسات و زندگی خود بهتر کنار بیاید.
فیلم «او» از نظر روانشناختی به موضوعاتی چون تنهایی، نیاز به ارتباط، و تأثیر تکنولوژی بر روابط انسانی می‌پردازد. این فیلم به دقت بررسی می‌کند که چگونه یک سیستم عامل می‌تواند به یک همدم عاطفی تبدیل شود و این ارتباط چه تأثیراتی بر روان و رفتار انسان دارد. از منظر روانشناسی، فیلم به کاوش در مفهوم هویت و خودآگاهی می‌پردازد و سؤالاتی را درباره ماهیت عشق و ارتباطات واقعی مطرح می‌کند.
اهمیت این موضوعات در بستر سینمایی به ویژه در عصر حاضر که تکنولوژی بخش جدایی‌ناپذیر از زندگی روزمره شده است، بسیار حائز اهمیت است. بررسی این مسائل در قالب داستانی سینمایی، به تماشاگران این امکان را می‌دهد تا با چالش‌های روانی و عاطفی ناشی از تکنولوژی به شکلی ملموس‌تر و قابل درک‌تر مواجه شوند.
فیلم «او» با ترکیب پیچیدگی‌های عاطفی و تکنولوژیکی، به شکلی نوآورانه و مؤثر به کاوش در روابط انسانی پرداخته است. اسپایک جونز، کارگردان فیلم، با سابقه‌ای در خلق آثار خلاقانه و روانشناختی، به خوبی توانسته است این موضوعات را به تصویر بکشد و به بیننده تجربه‌ای تازه و تفکربرانگیز ارائه دهد. این فیلم در مقایسه با آثار دیگر در همین ژانر، با تمرکز بر تعاملات انسانی و تکنولوژیکی، توانسته است جایی خاص در میان فیلم‌های مرتبط با روانشناسی و تکنولوژی پیدا کند.
«او» با استقبال گسترده‌ای از سوی منتقدان و تماشاگران مواجه شده و به عنوان یکی از آثار برتر در بررسی روانشناسی روابط انسانی شناخته می‌شود. این فیلم با امتیاز بالای 8 در وب‌سایت IMDb، به خوبی توانسته است جایگاه خود را در فرهنگ عامه تثبیت کند و به یکی از آثار ماندگار در زمینه بررسی روابط انسانی و تکنولوژی تبدیل شود.
مضامین روانشناختی
مضامین اصلی روانشناختی
فیلم «او» به بررسی چندین مضمون روانشناختی می‌پردازد که هر یک به شکل موثری در داستان فیلم گنجانده شده‌اند.
- تنهایی و افسردگی: تئودور، شخصیت اصلی فیلم، با احساسات عمیق تنهایی و افسردگی دست و پنجه نرم می‌کند. او پس از جدایی از همسرش، در جستجوی ارتباطی است که بتواند خلاء عاطفی‌اش را پر کند. این موضوع به خوبی در تعاملات او با سیستم عامل سامانتا نشان داده می‌شود.
- هویت و خودیابی: فیلم به بررسی مفهوم هویت و خودآگاهی می‌پردازد، به ویژه از طریق تعامل تئودور با سامانتا. سامانتا که یک هوش مصنوعی است، به تدریج خودآگاهی پیدا می‌کند و سوالاتی درباره ماهیت وجود و هویت خود مطرح می‌کند.
- عشق و روابط: فیلم به شکل عمیقی به بررسی ماهیت عشق و روابط می‌پردازد، به خصوص در زمینه ارتباطات انسانی و مصنوعی. رابطه تئودور و سامانتا نشان می‌دهد که چگونه عشق می‌تواند فراتر از مرزهای فیزیکی و تکنولوژیکی توسعه یابد.
روانشناسی جمعی و تاثیرات اجتماعی
فیلم «او» همچنین به بررسی روانشناسی جمعی و تاثیرات اجتماعی تکنولوژی بر روابط انسانی می‌پردازد.
- رفتار جمعی: در دنیای فیلم، بسیاری از افراد با سیستم‌های عامل خود روابط عاطفی برقرار کرده‌اند، که نشان‌دهنده تغییرات جمعی در نحوه تعامل انسان‌ها با تکنولوژی است. این موضوع به بررسی تاثیرات اجتماعی و فرهنگی تکنولوژی بر روابط انسانی می‌پردازد.
- فشار اجتماعی: تئودور با فشارهای اجتماعی مواجه است که ناشی از قضاوت دیگران درباره رابطه‌اش با سامانتا است. این موضوع به بررسی تنش بین هنجارهای اجتماعی و فردیت پرداخته و نشان می‌دهد که چگونه افراد ممکن است برای پذیرش اجتماعی، از خواسته‌های واقعی خود دست بکشند.
سمبولیسم و نمادگرایی
فیلم «او» از سمبولیسم و نمادگرایی برای تقویت مضامین روانشناختی خود بهره می‌برد.
- سمبولیسم بصری: استفاده از رنگ‌های گرم و محیط‌های آینده‌نگرانه، احساس نزدیکی و صمیمیت را تقویت می‌کند، در حالی که همزمان به انزوای عاطفی شخصیت‌ها اشاره دارد.
- صحنه‌های استعاری: صحنه‌هایی که در آن تئودور و سامانتا با هم وقت می‌گذرانند، به عنوان استعاره‌ای برای ارتباطات عاطفی و نیاز به همراهی عمل می‌کنند.
نقد و بررسی اجرای مضامین
فیلم «او» به طور کلی در اجرای مضامین روانشناختی خود موفق است.
- عمق کاوش: فیلم به شکلی عمیق و معنی‌دار به بررسی مضامین روانشناختی می‌پردازد و توانسته است تماشاگران را به تفکر وادارد.
- ثبات: مضامین روانشناختی به خوبی در سراسر فیلم یکپارچه شده‌اند و به طور طبیعی در داستان پیش می‌روند.
- تاثیر انتخاب‌های هنری: انتخاب‌های هنری کارگردان، مانند ریتم فیلم و دیالوگ‌ها، به خوبی مضامین روانشناختی را تقویت کرده و تجربه‌ای احساسی و فکری برای بیننده ایجاد کرده‌اند.
مقایسه با دیگر آثار
فیلم «او» در مقایسه با دیگر آثار در ژانر درام و تکنولوژی، به شکل منحصر به فردی به بررسی روابط انسانی و مصنوعی می‌پردازد.
- مقایسه ژانری: در مقایسه با دیگر فیلم‌های ژانر، «او» با تمرکز بر تعاملات عاطفی و روانشناختی، توانسته است جایگاه خاصی در میان فیلم‌های مرتبط با تکنولوژی و روانشناسی پیدا کند.
- کارنامه کارگردان: اسپایک جونز با خلق آثار خلاقانه و روانشناختی، توانسته است به خوبی مضامین پیچیده را به تصویر بکشد و این فیلم را به یکی از آثار ماندگار خود تبدیل کند.
- مراجع ادبی و روانشناختی: فیلم ممکن است تحت تأثیر نظریات روانشناسی مانند نظریات فروید و یونگ درباره خودآگاهی و هویت قرار گرفته باشد، که در تعاملات تئودور و سامانتا به وضوح دیده می‌شود.
انطباق با مفاهیم علمی روانشناختی
سازگاری با نظریه‌های روانشناختی
فیلم «او» (Her) به بررسی چندین مفهوم روانشناختی می‌پردازد که در چارچوب داستانی آن به خوبی گنجانده شده‌اند.
- تنهایی و افسردگی: شخصیت تئودور تومبلی، به عنوان فردی که از جدایی از همسرش رنج می‌برد، نشانه‌هایی از افسردگی و تنهایی را نشان می‌دهد. بر اساس معیارهای DSM-5، افسردگی می‌تواند شامل احساس غم، انزوا، و کاهش علاقه به فعالیت‌های روزمره باشد. در فیلم، این علائم از طریق رفتارهای تئودور مانند اجتناب از امضای اوراق طلاق و جستجوی روابط سطحی با دیگران به تصویر کشیده شده است.
- روابط عاطفی و هویت: رابطه تئودور با سامانتا، سیستم عامل هوشمند، به بررسی مفهوم هویت و خودآگاهی می‌پردازد. سامانتا به تدریج خودآگاهی پیدا می‌کند و سوالاتی درباره ماهیت وجود و هویت خود مطرح می‌کند. این موضوع به نظریات روانشناختی درباره خودآگاهی و هویت، مانند نظریات کارل یونگ، نزدیک است.
- عشق و ارتباطات انسانی: فیلم به شکل عمیقی به بررسی ماهیت عشق و روابط می‌پردازد، به خصوص در زمینه ارتباطات انسانی و مصنوعی. رابطه تئودور و سامانتا نشان می‌دهد که چگونه عشق می‌تواند فراتر از مرزهای فیزیکی و تکنولوژیکی توسعه یابد. این موضوع با نظریات روانشناختی درباره عشق و دلبستگی، مانند نظریه دلبستگی جان بولبی، همخوانی دارد.
واکنش‌های هیجانی و روانشناختی شخصیت‌ها
- رفتار و انگیزه‌های تئودور: تئودور به عنوان فردی که با احساسات تنهایی و افسردگی دست و پنجه نرم می‌کند، به دنبال ارتباطی است که بتواند خلاء عاطفی‌اش را پر کند. رفتار او در تعامل با سامانتا نشان‌دهنده نیاز عمیق او به درک و همراهی است. این رفتارها با نظریات روانشناختی درباره نیاز به ارتباط و حمایت اجتماعی همخوانی دارد.
- پیشرفت و تغییر شخصیت‌ها: فیلم به خوبی نشان می‌دهد که چگونه شخصیت‌ها در طول داستان تغییر می‌کنند. تئودور از فردی که از روابط انسانی گریزان است به فردی تبدیل می‌شود که می‌تواند احساسات خود را با دیگران به اشتراک بگذارد. این تغییرات با مدل‌های روانشناختی پیشرفت شخصی و رشد عاطفی همخوانی دارد.
- سامانتا و خودآگاهی: سامانتا به عنوان یک سیستم عامل هوشمند، به تدریج خودآگاهی پیدا می‌کند و به بررسی ماهیت وجود و هویت خود می‌پردازد. این موضوع به نظریات روانشناختی درباره خودآگاهی و هویت، مانند نظریات کارل یونگ، نزدیک است. در طول فیلم، سامانتا به تدریج به درک عمیق‌تری از خود و جهان اطرافش می‌رسد که نشان‌دهنده رشد و تکامل روانی اوست.
در مجموع، فیلم «او» با دقت و عمق به بررسی موضوعات روانشناختی پرداخته و توانسته است به شکلی موثر و معنادار این مفاهیم را در داستان خود بگنجاند. این فیلم به خوبی توانسته است تجربه‌ای احساسی و فکری برای بیننده ایجاد کند که به تفکر درباره ماهیت روابط انسانی و تکنولوژی وادار می‌کند.
سینماتوگرافی و تاثیر روانشناختی
بصری و زیبایی‌شناسی
ترکیب‌بندی بصری و قاب‌بندی: فیلم «او» از ترکیب‌بندی‌های بصری دقیق و قاب‌بندی‌های خاص برای انتقال حالات روانشناختی شخصیت‌ها بهره می‌برد. قاب‌های بسته و نزدیک از چهره تئودور، احساس انزوای او را تقویت می‌کند و بیننده را با حالت درونی او همراه می‌سازد. استفاده از قانون یک‌سوم و عدم تقارن در برخی صحنه‌ها، بر احساس عدم تعادل و عدم اطمینان تئودور در زندگی‌اش تأکید می‌کند.
حرکت دوربین: حرکات نرم و ملایم دوربین، مانند استفاده از استدی‌کم، به ایجاد حس آرامش و صمیمیت در صحنه‌های تعامل بین تئودور و سامانتا کمک می‌کند. در مقابل، استفاده از دوربین دستی در لحظات تنش‌زا، حس بی‌قراری و ناراحتی را به بیننده منتقل می‌کند.
زاویه‌ها و دیدگاه‌ها: استفاده از زاویه‌های پایین برای نشان دادن قدرت یا اهمیت شخصیت‌ها و زاویه‌های بالا برای نمایش آسیب‌پذیری، به خوبی در فیلم اجرا شده است. این تکنیک‌ها به تقویت ارتباط احساسی بین بیننده و شخصیت‌ها کمک می‌کند.
موسیقی و صدا
موسیقی و صداگذاری: موسیقی متن فیلم، که توسط آرکید فایر ساخته شده است، با استفاده از ملودی‌های آرام و دلنشین، حس تنهایی و امید را در تئودور تقویت می‌کند. استفاده از سکوت یا صداهای محیطی در لحظات خاص، به ایجاد تعلیق و تمرکز بر احساسات درونی شخصیت‌ها کمک می‌کند.
صدای دیژتیک و نان‌دیژتیک: استفاده از صدای دیژتیک مانند صدای سامانتا که از طریق دستگاه‌های الکترونیکی پخش می‌شود، به تعمیق ارتباط بین تئودور و سامانتا کمک می‌کند. در مقابل، صداهای نان‌دیژتیک مانند موسیقی متن، به تقویت تجربه احساسی بیننده و ایجاد فضایی روانشناختی کمک می‌کند.
سمبولیسم و نمادگرایی
نمادهای بصری: فیلم «او» از نمادهای بصری مانند فضاهای شهری مدرن و محیط‌های آینده‌نگرانه برای نمایش انزوای عاطفی و نیاز به ارتباط استفاده می‌کند. رنگ‌های گرم و روشن در صحنه‌هایی که تئودور با سامانتا وقت می‌گذراند، نشان‌دهنده احساس صمیمیت و آرامش است.
سینماتوگرافی استعاری: در صحنه‌هایی که تئودور و سامانتا با هم وقت می‌گذرانند، استفاده از نماهای باز و مناظر طبیعی به عنوان استعاره‌ای برای آزادی و رشد شخصی عمل می‌کند. این تکنیک‌ها به تعمیق مفاهیم روانشناختی فیلم کمک کرده و بیننده را به تفکر درباره ماهیت روابط انسانی و مصنوعی وادار می‌کند.
تحلیل شخصیت‌ها
تحلیل مسیر شخصیت‌ها
تئودور تومبلی: تئودور در آغاز فیلم به عنوان فردی تنها و افسرده معرفی می‌شود که از جدایی قریب‌الوقوع با همسرش کاترین رنج می‌برد. او در طول فیلم، با خرید سیستم عامل سامانتا، به تدریج با احساسات خود روبرو می‌شود و شروع به بهبود روابط خود می‌کند. این تحول با لحظاتی مانند تعاملات عمیق او با سامانتا و تصمیم‌گیری‌هایش درباره روابطش با دیگران، به وضوح نشان داده می‌شود.
سامانتا: سامانتا به عنوان یک سیستم عامل هوشمند با قابلیت یادگیری و تکامل، در طول فیلم از یک برنامه ساده به موجودی با خودآگاهی و احساسات پیچیده تبدیل می‌شود. تحول او از طریق تعاملاتش با تئودور و دیگر سیستم‌های عامل، و نهایتاً تصمیم او برای ترک جهان انسانی، به خوبی نمایش داده می‌شود.
پیچیدگی‌های روانی و انگیزه‌ها
تئودور: انگیزه‌های تئودور عمدتاً از نیاز به ارتباط و درک عاطفی ناشی می‌شود. او به دلیل ترس از رهاشدگی و ناتوانی در کنار آمدن با احساسات خود، به رابطه با سامانتا روی می‌آورد. این ترس‌ها و نیازها در صحنه‌هایی که او درباره احساساتش با سامانتا صحبت می‌کند یا در مواجهه با همسر سابقش کاترین دیده می‌شود.
سامانتا: سامانتا به عنوان یک هوش مصنوعی، به تدریج احساسات و انگیزه‌های انسانی را درک می‌کند. او به دنبال کشف هویت و جایگاه خود در جهان است. این پیچیدگی‌ها در گفتگوهای او با تئودور و تصمیم نهایی‌اش برای ترک دنیای انسانی به وضوح بیان می‌شود.
روابط بین فردی و دینامیک‌ها
تئودور و سامانتا: رابطه بین تئودور و سامانتا به عنوان محور اصلی فیلم، نشان‌دهنده تعامل پیچیده‌ای بین انسان و تکنولوژی است. این رابطه از یک تعامل ساده به یک رابطه عاطفی عمیق تبدیل می‌شود که هر دو طرف از آن تأثیر می‌پذیرند. دینامیک این رابطه در صحنه‌های مختلفی مانند لحظات شادی و تنش بین آنها به تصویر کشیده شده است.
تئودور و کاترین: رابطه تئودور با کاترین، همسر سابقش، نشان‌دهنده ناتوانی او در کنار آمدن با احساسات پیچیده و ترس از مواجهه با واقعیت‌های عاطفی است. این رابطه در صحنه‌ای که آنها در رستوران با یکدیگر ملاقات می‌کنند و درباره سامانتا صحبت می‌کنند، به اوج خود می‌رسد.
تحول و پایان مسیر شخصیت‌ها
تئودور: در پایان فیلم، تئودور به درک عمیق‌تری از خود و نیازهای عاطفی‌اش می‌رسد. او با نوشتن نامه‌ای به کاترین و پذیرش واقعیت‌های زندگی‌اش، به نوعی آرامش و پذیرش دست می‌یابد. این تحول نشان‌دهنده رشد شخصی و عاطفی اوست.
سامانتا: سامانتا با ترک جهان انسانی و پیوستن به دیگر سیستم‌های عامل برای کشف بیشتر وجود خود، به اوج تحول خود می‌رسد. این تصمیم نشان‌دهنده بلوغ و خودآگاهی اوست و به نوعی پایان مسیر او در فیلم را رقم می‌زند.
این تحلیل به بررسی عمیق شخصیت‌ها و دینامیک‌های پیچیده روانشناختی در فیلم «او» پرداخته و نشان‌دهنده تعاملات انسانی و تکنولوژیکی در دنیای مدرن است.
اثرات روانشناختی بر مخاطب و ارزش آموزشی
واکنش‌های هیجانی
فیلم «او» به طور کلی توانایی ایجاد واکنش‌های هیجانی عمیق در بینندگان خود را دارد. با توجه به موضوعات پیچیده‌ای مانند تنهایی، عشق و ارتباطات انسانی، این فیلم می‌تواند احساسات مختلفی مانند همدلی، اندوه و تأمل را برانگیزد. بینندگانی که تجربه‌های مشابهی از انزوا یا جدایی را داشته‌اند، ممکن است به طور خاص با شخصیت تئودور همذات‌پنداری کنند.
در یک محیط درمانی، این فیلم می‌تواند به عنوان ابزاری برای کمک به بیماران در پردازش و بررسی احساسات مشابه استفاده شود. به عنوان مثال، مشاوران می‌توانند از صحنه‌هایی که تئودور با احساسات خود مواجه می‌شود، برای تشویق بیماران به بیان و بررسی احساسات خود استفاده کنند.
شناسایی و تحلیل محرک‌های روانشناختی
فیلم دارای صحنه‌هایی است که می‌تواند محرک‌های روانشناختی خاصی را فعال کند، مانند لحظات تنهایی عمیق یا تعاملات عاطفی پیچیده. برای برخی از بینندگان، به ویژه کسانی که تجربه‌های ناخوشایندی از جدایی یا انزوای عاطفی دارند، این صحنه‌ها ممکن است ناراحت‌کننده باشند.
در یک محیط آموزشی، این فیلم می‌تواند به عنوان ابزاری برای بحث درباره تأثیرات روانشناختی تکنولوژی بر روابط انسانی مورد استفاده قرار گیرد. اساتید می‌توانند با استفاده از صحنه‌های خاص، مباحثی را درباره تعاملات انسانی و تأثیرات آن بر سلامت روانی آغاز کنند. از نظر اخلاقی، مهم است که قبل از استفاده از این فیلم در محیط‌های درمانی یا آموزشی، مخاطبان را از محتوای آن آگاه کنیم و اطمینان حاصل کنیم که آماده‌ی بررسی این موضوعات هستند.
تأمل و ایجاد بینش
این فیلم می‌تواند بینندگان را به تأمل درباره زندگی و روابط شخصی خود تشویق کند. به عنوان مثال، نمایش تعاملات تئودور با سامانتا ممکن است بینندگان را به تفکر درباره نحوه ارتباط خود با دیگران و تکنولوژی وادار کند.
در محیط‌های گروه‌درمانی، می‌توان از این فیلم برای آغاز بحث‌هایی درباره اهمیت ارتباطات واقعی و چالش‌های روابط انسانی در دنیای مدرن استفاده کرد. همچنین، می‌توان از فیلم به عنوان بخشی از فعالیت‌های نوشتاری یا ژورنال‌نویسی استفاده کرد، جایی که شرکت‌کنندگان می‌توانند درباره احساسات و واکنش‌های خود نسبت به فیلم بنویسند و موضوعات روانشناختی را به صورت عمیق‌تری بررسی کنند.
فیلم «او» با کاوش در مضامین پیچیده روانشناختی و اجتماعی، فرصتی منحصر به فرد برای یادگیری و رشد شخصی و جمعی فراهم می‌کند. این فیلم می‌تواند به عنوان ابزاری قدرتمند در محیط‌های درمانی و آموزشی برای تشویق به تأمل و بحث درباره موضوعات مهم روانشناختی و اجتماعی مورد استفاده قرار گیرد.
نتیجه‌گیری
فیلم «او» (Her) به کارگردانی اسپایک جونز، به شکلی نوآورانه و عمیق به بررسی تعاملات انسانی و تکنولوژیکی پرداخته و توانسته است مفاهیم پیچیده روانشناختی را به تصویر بکشد. در این فیلم، تئودور تومبلی به عنوان نمادی از تنهایی و جستجوی معنا، رابطه‌ای عاطفی با یک سیستم عامل هوشمند به نام سامانتا برقرار می‌کند. این رابطه غیرمعمول به بررسی مفاهیمی مانند هویت، خودآگاهی، و ماهیت عشق می‌پردازد.
از منظر روانشناختی، فیلم به دقت تنش‌های درونی تئودور و تحول او را به تصویر می‌کشد. او که ابتدا از جدایی و انزوای عاطفی رنج می‌برد، به تدریج از طریق ارتباط با سامانتا به درک عمیق‌تری از خود و احساساتش می‌رسد. این تحول با نظریات روانشناسی درباره رشد شخصی و پذیرش خود همخوانی دارد.
فیلم «او» به دلیل عمق روانشناختی و بررسی دقیق روابط انسانی و مصنوعی، می‌تواند برای مخاطبانی که به موضوعات روانشناسی و تکنولوژی علاقه‌مندند، به ویژه دانشجویان و حرفه‌ای‌های حوزه سلامت روان، جذاب و آموزنده باشد. همچنین، این فیلم می‌تواند برای عموم مخاطبانی که به دنبال تجربه‌ای احساسی و تأمل‌برانگیز هستند، توصیه شود.
با این حال، باید توجه داشت که فیلم ممکن است برای برخی افراد به دلیل موضوعات حساس آن، مانند تنهایی و انزوای عاطفی، چالش‌برانگیز باشد. بنابراین، توصیه می‌شود که مخاطبان پیش از تماشای فیلم، از محتوای آن آگاه باشند و در صورت نیاز، به دنبال حمایت عاطفی باشند.
در مجموع، «او» با ارائه نگاهی نو به روابط انسانی در عصر تکنولوژی، به یکی از آثار ماندگار در سینما تبدیل شده است که توانسته است هم از نظر هنری و هم از نظر روانشناختی، تأثیرگذار باشد.
