آزمون بیش فعالی: تعریف، تشخیص و درمان

بیش فعالی، یا به طور کامل‌تر اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD)، یک اختلال روانشناختی شایع است که معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود و می‌تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. این اختلال با سه ویژگی اصلی شناخته می‌شود: بی‌توجهی، بیش‌فعالی و رفتارهای تکانشی. افراد مبتلا به بیش فعالی ممکن است در تمرکز بر روی وظایف یا فعالیت‌ها مشکل داشته باشند، به سرعت حواسشان پرت شود و در محیط‌های مختلف بی‌قرار باشند.

برای مثال، کودکی با بیش فعالی ممکن است در کلاس درس نتواند به مدت طولانی روی درس متمرکز بماند و به طور مکرر از جای خود بلند شود یا با دیگران صحبت کند. بزرگسالان نیز ممکن است در مدیریت زمان و انجام وظایف روزمره مشکل داشته باشند، که می‌تواند بر عملکرد شغلی و روابط اجتماعی آنها تأثیر بگذارد.

اهمیت تشخیص زودهنگام

تشخیص زودهنگام بیش فعالی از اهمیت بالایی برخوردار است زیرا می‌تواند به جلوگیری از بروز مشکلات جدی‌تر در آینده کمک کند. کودکان مبتلا به بیش فعالی که به موقع تشخیص داده نمی‌شوند، ممکن است در محیط‌های آموزشی دچار مشکل شوند و این می‌تواند بر اعتماد به نفس و عملکرد تحصیلی آنها تأثیر منفی بگذارد. همچنین، عدم تشخیص و درمان مناسب می‌تواند منجر به مشکلات رفتاری و اجتماعی شود که در دوران نوجوانی و بزرگسالی تشدید می‌شود.

برای مثال، یک کودک با بیش فعالی که به درستی تشخیص داده نشده است، ممکن است به دلیل ناتوانی در تمرکز و انجام تکالیف مدرسه، با معلمان و همکلاسی‌ها دچار تعارض شود. این وضعیت می‌تواند به مشکلات رفتاری مانند نافرمانی و پرخاشگری منجر شود. بنابراین، تشخیص زودهنگام و مداخله مناسب می‌تواند به این کودکان کمک کند تا مهارت‌های لازم برای مدیریت رفتارهای خود را یاد بگیرند و در محیط‌های مختلف موفق باشند.

تفاوت بین بیش فعالی و سایر اختلالات رفتاری

بیش فعالی با سایر اختلالات رفتاری نظیر اختلال نافرمانی مقابله‌ای (ODD) و اختلال سلوک (CD) تفاوت‌های مهمی دارد. در حالی که بیش فعالی عمدتاً با بی‌توجهی و بیش‌فعالی مشخص می‌شود، اختلال نافرمانی مقابله‌ای به عنوان الگویی از رفتارهای منفی و نافرمانانه نسبت به افراد دارای قدرت شناخته می‌شود. اختلال سلوک نیز با رفتارهای پرخاشگرانه و نقض حقوق دیگران همراه است.

درک این تفاوت‌ها برای تشخیص صحیح و طراحی برنامه درمانی مناسب ضروری است. برای مثال، کودکی که به طور مداوم قوانین را نادیده می‌گیرد و به دیگران آسیب می‌رساند، ممکن است به جای بیش فعالی، به اختلال سلوک مبتلا باشد. تشخیص صحیح می‌تواند به انتخاب راهکارهای درمانی مناسب کمک کند و از به کارگیری روش‌های نادرست جلوگیری کند.

به طور خلاصه، شناخت دقیق بیش فعالی و تفاوت آن با سایر اختلالات رفتاری می‌تواند به تشخیص صحیح و مداخله موثر کمک کند و به افراد مبتلا اجازه دهد تا با چالش‌های خود به طور موثرتری مقابله کنند.

علائم و نشانه‌های بیش فعالی

علائم رفتاری

بیش فعالی، یا اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD)، با مجموعه‌ای از علائم رفتاری مشخص می‌شود که می‌تواند در محیط‌های مختلف مانند خانه، مدرسه یا محل کار بروز کند. این علائم شامل بی‌قراری مداوم، ناتوانی در نشستن به مدت طولانی، و میل به انجام فعالیت‌های مختلف به صورت همزمان است.

افراد مبتلا به بیش فعالی ممکن است به طور مکرر صحبت دیگران را قطع کنند یا در محیط‌های گروهی بدون نوبت صحبت کنند. همچنین، ممکن است در کنترل رفتارهای تکانشی مشکل داشته باشند، به طوری که بدون فکر کردن به عواقب، تصمیم‌گیری کنند یا اقدام به عمل کنند.

برای مثال، کودکی با بیش فعالی ممکن است در کلاس درس نتواند بی‌حرکت بماند و به طور مکرر از جای خود بلند شود یا با همکلاسی‌هایش صحبت کند، حتی زمانی که نباید. این رفتارها می‌توانند به مشکلاتی در تعاملات اجتماعی و عملکرد تحصیلی منجر شوند.

نشانه‌های شناختی

نشانه‌های شناختی بیش فعالی شامل مشکلاتی در تمرکز و توجه پایدار است. افراد مبتلا ممکن است در انجام وظایفی که نیاز به توجه دقیق و مداوم دارند، مشکل داشته باشند. آنها ممکن است به راحتی حواسشان پرت شود و نتوانند وظایف را به پایان برسانند. این مشکلات می‌توانند در یادگیری و پردازش اطلاعات جدید تأثیر منفی بگذارند.

برای مثال، یک دانش‌آموز مبتلا به بیش فعالی ممکن است در هنگام مطالعه برای امتحان به راحتی حواسش پرت شود و نتواند مطالب را به خوبی یاد بگیرد. این وضعیت می‌تواند منجر به عملکرد ضعیف در امتحانات و کاهش اعتماد به نفس شود.

تأثیر بر زندگی روزمره

بیش فعالی می‌تواند تأثیرات گسترده‌ای بر زندگی روزمره افراد داشته باشد. مشکلات تمرکز و توجه می‌توانند باعث شوند که افراد در مدیریت زمان و انجام وظایف روزمره دچار مشکل شوند. این وضعیت می‌تواند بر عملکرد شغلی و تحصیلی تأثیر بگذارد و روابط اجتماعی را تحت تأثیر قرار دهد. همچنین، رفتارهای تکانشی می‌توانند منجر به تصمیم‌گیری‌های نادرست و خطرناک شوند.

برای مثال، یک بزرگسال مبتلا به بیش فعالی ممکن است در محیط کار نتواند وظایف خود را به موقع انجام دهد و این می‌تواند بر ارزیابی عملکرد و فرصت‌های شغلی او تأثیر منفی بگذارد. در روابط شخصی، رفتارهای تکانشی ممکن است به سوءتفاهم‌ها و تعارضات منجر شود.

به طور کلی، شناخت علائم و نشانه‌های بیش فعالی می‌تواند به تشخیص صحیح و مداخله موثر کمک کند و به افراد مبتلا اجازه دهد تا با چالش‌های خود به طور موثرتری مقابله کنند.

روش‌های تشخیص بیش فعالی

مصاحبه بالینی

مصاحبه بالینی یکی از اصلی‌ترین روش‌ها برای تشخیص بیش فعالی است. این فرآیند شامل گفت‌وگوی مستقیم با فرد مبتلا و والدین یا مراقبان او است. روانشناس یا روانپزشک در این مصاحبه به بررسی تاریخچه رفتاری و تحصیلی فرد می‌پردازد و سؤالاتی درباره علائم و نشانه‌های بیش فعالی می‌پرسد. این مصاحبه می‌تواند به درک عمیق‌تری از چگونگی تأثیر این اختلال بر زندگی روزمره فرد کمک کند.

برای مثال، در مصاحبه بالینی با یک کودک، ممکن است از والدین درباره رفتارهای کودک در خانه و مدرسه پرسیده شود. همچنین، روانشناس ممکن است از کودک بخواهد درباره تجربیات و احساسات خود صحبت کند. این اطلاعات می‌تواند به تشخیص دقیق‌تر و برنامه‌ریزی درمانی مناسب کمک کند.

پرسشنامه‌های استاندارد

پرسشنامه‌های استاندارد ابزارهای مهمی در تشخیص بیش فعالی هستند. این پرسشنامه‌ها معمولاً شامل مجموعه‌ای از سؤالات است که به ارزیابی شدت و فراوانی علائم بیش فعالی کمک می‌کند. پرسشنامه‌ها معمولاً توسط والدین، معلمان یا خود فرد تکمیل می‌شوند و می‌توانند اطلاعات مفیدی درباره رفتارهای فرد در محیط‌های مختلف ارائه دهند.

برای مثال، پرسشنامه‌های مانند مقیاس درجه‌بندی رفتار کودک (CBRS) یا پرسشنامه کانرز (Conners) به طور گسترده برای ارزیابی علائم بیش فعالی استفاده می‌شوند. این پرسشنامه‌ها به روانشناسان کمک می‌کنند تا اطلاعات عینی‌تری درباره رفتارهای فرد جمع‌آوری کنند و به مقایسه آن با معیارهای تشخیصی استاندارد بپردازند.

مشاهدات رفتاری

مشاهدات رفتاری به روانشناسان اجازه می‌دهد تا رفتارهای فرد را در محیط‌های طبیعی مشاهده و ارزیابی کنند. این روش می‌تواند اطلاعات ارزشمندی درباره نحوه تعامل فرد با دیگران و واکنش‌های او به موقعیت‌های مختلف ارائه دهد. مشاهدات رفتاری معمولاً در محیط‌های مانند کلاس درس یا خانه انجام می‌شود.

برای مثال، روانشناس ممکن است به کلاس درس برود و رفتارهای یک کودک مشکوک به بیش فعالی را در طول روز مشاهده کند. این مشاهده می‌تواند شامل ارزیابی نحوه تعامل کودک با همکلاسی‌ها، توانایی او در تمرکز بر روی وظایف و واکنش‌های او به دستورات معلم باشد. این اطلاعات می‌تواند به تکمیل تصویر کلی از رفتارهای کودک و تشخیص دقیق‌تر کمک کند.

به طور کلی، ترکیب این روش‌ها می‌تواند به تشخیص جامع و دقیق بیش فعالی کمک کند و به طراحی برنامه‌های درمانی مناسب برای افراد مبتلا منجر شود. تشخیص صحیح و به موقع می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی فرد و کاهش تأثیرات منفی این اختلال کمک کند.

آزمون‌های رایج برای ارزیابی بیش فعالی

آزمون‌های مبتنی بر پرسشنامه

آزمون‌های مبتنی بر پرسشنامه یکی از رایج‌ترین روش‌ها برای ارزیابی بیش فعالی هستند. این پرسشنامه‌ها معمولاً به صورت استاندارد طراحی شده‌اند و شامل مجموعه‌ای از سؤالات هستند که به ارزیابی شدت و فراوانی علائم بیش فعالی کمک می‌کنند. پرسشنامه‌ها می‌توانند توسط والدین، معلمان یا خود فرد تکمیل شوند و اطلاعات جامعی درباره رفتارها و نشانه‌های بیش فعالی ارائه دهند.

برای مثال، پرسشنامه کانرز (Conners) یکی از ابزارهای پرکاربرد در این زمینه است. این پرسشنامه به ارزیابی جنبه‌های مختلف رفتار فرد مانند توجه، بیش‌فعالی و تکانشگری می‌پردازد. نتایج این پرسشنامه‌ها می‌توانند به روانشناسان کمک کنند تا تشخیص دقیق‌تری ارائه دهند و برنامه‌های درمانی مناسب را طراحی کنند.

آزمون‌های کامپیوتری

آزمون‌های کامپیوتری به عنوان یکی از روش‌های نوین در ارزیابی بیش فعالی شناخته می‌شوند. این آزمون‌ها با استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته طراحی شده‌اند و به ارزیابی دقیق‌تر و عینی‌تر علائم بیش فعالی می‌پردازند. آزمون‌های کامپیوتری معمولاً شامل وظایفی هستند که نیاز به تمرکز و توجه دارند و می‌توانند اطلاعات دقیقی درباره عملکرد شناختی فرد ارائه دهند.

برای مثال، آزمون‌های کامپیوتری مانند آزمون عملکرد مداوم (CPT) به ارزیابی توانایی فرد در تمرکز بر روی وظایف و پاسخ به محرک‌های مختلف می‌پردازند. این آزمون‌ها می‌توانند به شناسایی مشکلات توجه و تمرکز کمک کنند و به عنوان مکملی برای سایر روش‌های ارزیابی استفاده شوند.

ارزیابی‌های تخصصی

ارزیابی‌های تخصصی شامل مجموعه‌ای از روش‌ها و ابزارهای پیشرفته است که توسط روانشناسان و متخصصان بالینی برای تشخیص دقیق‌تر بیش فعالی استفاده می‌شود. این ارزیابی‌ها معمولاً شامل ترکیبی از مصاحبه‌های بالینی، مشاهدات رفتاری و آزمون‌های روانشناختی هستند که به درک عمیق‌تری از رفتارها و نشانه‌های فرد کمک می‌کنند.

برای مثال، یک ارزیابی تخصصی ممکن است شامل استفاده از ابزارهای تصویربرداری مغزی یا تست‌های نوروسایکولوژیک باشد که به ارزیابی عملکرد شناختی و ساختارهای مغزی مرتبط با بیش فعالی می‌پردازند. این ارزیابی‌ها می‌توانند به شناسایی عوامل زیربنایی و تأثیرگذار بر بیش فعالی کمک کنند و به طراحی برنامه‌های درمانی مؤثر منجر شوند.

به طور کلی، استفاده از این آزمون‌ها و ارزیابی‌های مختلف می‌تواند به تشخیص جامع و دقیق بیش فعالی کمک کند و به افراد مبتلا اجازه دهد تا با چالش‌های خود به طور موثرتری مقابله کنند. انتخاب روش‌های مناسب برای ارزیابی بستگی به نیازها و شرایط فردی هر بیمار دارد و باید با مشورت متخصصان انجام شود.

تفسیر نتایج آزمون بیش فعالی

نحوه تحلیل نتایج

تفسیر نتایج آزمون بیش فعالی یک فرآیند پیچیده است که نیاز به دقت و تجربه متخصصان دارد. تحلیل نتایج معمولاً با بررسی نمرات به دست آمده از پرسشنامه‌ها، آزمون‌های کامپیوتری و ارزیابی‌های تخصصی آغاز می‌شود. هر کدام از این ابزارها معیارهای خاص خود را دارند که برای تعیین شدت و نوع علائم بیش فعالی استفاده می‌شوند. روانشناس با مقایسه نمرات فرد با نمرات مرجع یا نرمال، می‌تواند به شناسایی الگوهای رفتاری و شناختی خاصی که نشان‌دهنده بیش فعالی هستند، بپردازد.

برای مثال، اگر نتایج یک پرسشنامه نشان دهد که فرد در بخش‌های مربوط به توجه و تمرکز نمرات پایینی دارد، این ممکن است نشان‌دهنده مشکلات جدی در این حوزه‌ها باشد که نیاز به بررسی و مداخله بیشتر دارد.

محدودیت‌ها و چالش‌های تفسیر

تفسیر نتایج آزمون بیش فعالی با چالش‌ها و محدودیت‌هایی همراه است. یکی از مهم‌ترین چالش‌ها، تفاوت‌های فردی است که می‌تواند بر نتایج آزمون تأثیر بگذارد. برای مثال، عوامل محیطی، وضعیت روحی و روانشناختی فرد در زمان آزمون، و حتی فرهنگ و زبان می‌توانند نتایج را تحت تأثیر قرار دهند. همچنین، برخی از ابزارهای ارزیابی ممکن است به دلیل محدودیت‌های خود قادر به تشخیص دقیق تمامی جنبه‌های بیش فعالی نباشند.

یکی دیگر از محدودیت‌ها، احتمال بروز خطاهای انسانی در تفسیر نتایج است. برای مثال، عدم تجربه کافی متخصص در تحلیل داده‌ها می‌تواند منجر به تشخیص نادرست یا ناقص شود. بنابراین، ضروری است که تفسیر نتایج توسط متخصصان با تجربه و با در نظر گرفتن تمامی جوانب انجام شود.

اهمیت نتایج در برنامه‌ریزی درمانی

نتایج آزمون بیش فعالی نقش حیاتی در برنامه‌ریزی درمانی دارند. این نتایج به متخصصان کمک می‌کنند تا یک برنامه درمانی جامع و متناسب با نیازهای فرد طراحی کنند. بر اساس نتایج به دست آمده، ممکن است تصمیماتی در مورد استفاده از درمان‌های دارویی، رفتاردرمانی یا ترکیبی از هر دو گرفته شود.

برای مثال، اگر نتایج نشان‌دهنده مشکلات عمده در توجه و تمرکز باشد، ممکن است تمرکز برنامه درمانی بر تقویت این مهارت‌ها از طریق تکنیک‌های شناختی-رفتاری باشد. همچنین، نتایج می‌توانند به شناسایی نیازهای آموزشی و حمایتی فرد کمک کنند و به طراحی برنامه‌های حمایتی در محیط‌های آموزشی و خانوادگی منجر شوند.

به طور کلی، تفسیر دقیق و صحیح نتایج آزمون بیش فعالی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی فرد و کاهش تأثیرات منفی این اختلال کمک کند. این امر مستلزم همکاری نزدیک بین متخصصان و خانواده‌ها برای اجرای موثر برنامه‌های درمانی و حمایتی است.

راهکارهای درمانی پس از تشخیص

درمان دارویی

درمان دارویی یکی از راهکارهای اصلی در مدیریت بیش فعالی است و می‌تواند به بهبود علائم اصلی این اختلال کمک کند. داروهای متداول برای درمان بیش فعالی شامل محرک‌هایی مانند متیل‌فنیدات و آمفتامین‌ها هستند که با افزایش سطح مواد شیمیایی خاص در مغز، به بهبود توجه و کاهش رفتارهای تکانشی و بیش‌فعالی کمک می‌کنند. همچنین، داروهای غیرمحرک مانند آتوموکستین نیز ممکن است برای برخی افراد موثر باشند.

برای مثال، کودکی که با مشکلات جدی در تمرکز و رفتارهای تکانشی مواجه است، ممکن است با تجویز یک داروی محرک تحت درمان قرار گیرد. این دارو می‌تواند به او کمک کند تا در محیط‌های آموزشی بهتر عمل کند و روابط اجتماعی موثرتری برقرار کند. با این حال، انتخاب داروی مناسب باید با دقت و با نظارت پزشک انجام شود، زیرا هر دارویی می‌تواند عوارض جانبی خاصی داشته باشد که نیاز به مدیریت دقیق دارد.

درمان‌های رفتاری

درمان‌های رفتاری به عنوان یک روش مکمل یا جایگزین برای درمان دارویی در مدیریت بیش فعالی استفاده می‌شوند. این روش‌ها بر تغییر الگوهای رفتاری و تقویت مهارت‌های اجتماعی و شناختی فرد تمرکز دارند. رفتاردرمانی شناختی (CBT) یکی از تکنیک‌های موثر در این زمینه است که به افراد کمک می‌کند تا با شناسایی و تغییر افکار و رفتارهای منفی، بهبود یابند.

برای مثال، در رفتاردرمانی شناختی، فرد یاد می‌گیرد که چگونه با استفاده از تکنیک‌های مدیریت زمان و برنامه‌ریزی، وظایف خود را بهتر سازماندهی کند و از استراتژی‌های مقابله‌ای موثر برای کاهش استرس و اضطراب استفاده کند. همچنین، آموزش مهارت‌های اجتماعی می‌تواند به بهبود تعاملات اجتماعی و کاهش تعارضات با دیگران کمک کند.

پشتیبانی آموزشی و خانوادگی

پشتیبانی آموزشی و خانوادگی نقش مهمی در موفقیت برنامه‌های درمانی برای بیش فعالی دارد. در محیط آموزشی، معلمان می‌توانند با استفاده از تکنیک‌های خاصی مانند تقسیم وظایف به بخش‌های کوچکتر و ایجاد محیط‌های بدون حواس‌پرتی، به دانش‌آموزان مبتلا به بیش فعالی کمک کنند. همچنین، ارائه بازخورد مثبت و تقویت رفتارهای مطلوب می‌تواند به بهبود عملکرد تحصیلی و افزایش انگیزه دانش‌آموزان کمک کند.

پشتیبانی خانوادگی نیز بسیار مهم است. والدین می‌توانند با یادگیری تکنیک‌های مدیریت رفتار و ایجاد ساختار و روال‌های منظم در خانه، به کودکان خود کمک کنند تا با چالش‌های روزمره بهتر مقابله کنند. برای مثال، ایجاد برنامه‌های روزانه و استفاده از سیستم‌های پاداش می‌تواند به تقویت رفتارهای مثبت و کاهش رفتارهای نامطلوب کمک کند.

به طور کلی، ترکیب درمان دارویی، درمان‌های رفتاری و پشتیبانی آموزشی و خانوادگی می‌تواند به مدیریت موثر بیش فعالی و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا کمک کند. این رویکرد چندجانبه به فرد اجازه می‌دهد تا با چالش‌های ناشی از این اختلال به طور موثرتری مقابله کند و در محیط‌های مختلف موفق‌تر عمل کند.

 

منابع

1. G. Arrondo, M. Mulraney, I. Iturmendi-Sabater, H. Musullulu, L. Gambra, T. Movila, T. Banaschewski, E. Simonoff, M. Döpfner, S. Hinshaw, D. Coghill, & S. Cortese (2023). Systematic Review and Meta-analysis: Clinical Utility of Continuous Performance Tests for Identification of Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder. Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry.
2. M. Mulraney, G. Arrondo, H. Musullulu, I. Iturmendi-Sabater, S. Cortese, S. Westwood, F. Donno, T. Banaschewski, E. Simonoff, A. Zuddas, M. Döpfner, S. Hinshaw, & D. Coghill (2021). Systematic Review and Meta-analysis: Screening Tools for Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder in Children and Adolescents. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry.
3. A. Özaslan, M. Sevri, E. Işeri, B. Karacan, M. Cengiz, H. Karacan, E. Saripinar, A. Dikmen, & E. Güney (2024). A New Objective Diagnostic Tool for Attention-Deficit Hyper-Activity Disorder (ADHD): Development of the Distractor-Embedded Auditory Continuous Performance Test. Journal of Clinical Medicine, 13.
4. A. Bellato, C. Hall, M. Groom, E. Simonoff, A. Thapar, C. Hollis, & S. Cortese (2023). Practitioner Review: Clinical utility of the QbTest for the assessment and diagnosis of attention-deficit/hyperactivity disorder – a systematic review and meta-analysis. Journal of Child Psychology and Psychiatry.
5. I. Hurjui, R. Hurjui, L. Hurjui, I. Șerban, I. Dobrin, M. Apostu, & R. Dobrin (2025). Biomarkers and Neuropsychological Tools in Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder: From Subjectivity to Precision Diagnosis. Medicina, 61.
6. G. Guocan, A. Eng, S. Chiang, F. Hao, R. McIntyre, D. Zhou, Y. Yang, R. Ho, & K. Yam (2025). A comparative diagnostic study using clinical and multimodal assessment, including functional neuroimaging and oculomotricity tools, to differentiate ADHD in young patients from healthy control group. Psychiatry and Clinical Neurosciences, 79.
7. C. Tan, A. Zheng, M. Yang, C. Li, T. Yang, T. Li, & J. Zhang (2025). P300 event-related potentials as diagnostic biomarkers for attention deficit hyperactivity disorder in children. Frontiers in Psychiatry.
8. A. Pehlivanidis, E. Kouklari, E. Kalantzi, K. Korobili, E. Tagkouli, & K. Papanikolaou (2025). Self-reported symptoms of attention deficit hyperactivity disorder (ADHD), autism spectrum disorder (ASD), and affective lability in discriminating adult ADHD, ASD and their co-occurrence. BMC Psychiatry, 25.
9. B. Peterson, J. Trampush, M. Brown, M. Maglione, M. Bolshakova, M. Rozelle, J. Miles, S. Pakdaman, S. Yagyu, A. Motala, & S. Hempel (2024). Tools for the Diagnosis of ADHD in Children and Adolescents: A Systematic Review. Pediatrics.
10. E. Tomlinson, A. Owen-Smith, M. Benavente, C. Cooper, H. Jones, M. Ward, J. Walker, H. Wang, C. Manzano, D. Hank, N. Welton, M. Leeflang, & P. Whiting (2025). QbTest for ADHD assessment and medication management: a mixed-methods systematic review of impact on clinical outcomes and patient, carer and clinician experiences. BMJ Open, 15.