صدابیزاری یا میسوفونیا (Misophonia) یکی از مشکلات حسی است که می‌تواند در افراد مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) دیده شود. این حساسیت می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر زندگی روزمره، تمرکز و سلامت روانی افراد داشته باشد. در این مقاله، به بررسی عمیق این موضوع، انواع آن و راهکارهای مدیریت آن می‌پردازیم. ارتباط میسوفونیا (Misophonia) و اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) اگرچه همه افراد مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) لزوماً میسوفونیا (Misophonia) ندارند و بالعکس، این دو اغلب با یکدیگر همراه هستند. میسوفونیا (Misophonia) می‌تواند با شرایط دیگری مانند اوتیسم یا میسوفونیا نیز همراه باشد. نکته مهم این است که اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) به خودی خود باعث میسوفونیا (Misophonia) نمی‌شود، بلکه این دو شرایط به دلیل مکانیسم‌های مشترک عصبی می‌توانند همزمان در یک فرد وجود داشته باشند. تأثیر بر تمرکز و اضطراب یکی از چالش‌های اصلی برای افراد مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) و میسوفونیا (Misophonia)، دشواری در تمرکز است. مغز این افراد ممکن است در فیلتر کردن صداهای بی‌اهمیت مشکل داشته باشد، که منجر به افزایش پریشانی و اضطراب می‌شود. به عنوان مثال: صدای مداوم تایپ روی صفحه کلید در محیط کار صدای موتور خودرو در خیابان صدای پچ‌پچ افراد در کتابخانه

اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) با چالش‌های متعددی همراه است، اما یکی از کمتر شناخته‌شده‌ترین و در عین حال تأثیرگذارترین آنها، اجتناب از تأخیر در دریافت پاداش است. این ویژگی می‌تواند زندگی روزمره افراد مبتلا به اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. در این مقاله، به بررسی دقیق این پدیده، دلایل آن و راهکارهای مؤثر برای مدیریت آن می‌پردازیم. اجتناب از تأخیر در دریافت پاداش چیست؟ اجتناب از تأخیر به حساسیت غیرمعمول نسبت به تأخیر در دریافت پاداش یا انجام فعالیت‌ها اشاره دارد. این ویژگی از دهه 1980 به عنوان یکی از عوامل مهم در اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) شناخته شده است. در واقع، اجتناب از تأخیر را می‌توان به عنوان نیاز شدید برای خلاص شدن از یکنواختی یا بی‌حوصلگی در کوتاه‌ترین زمان ممکن تعریف کرد. تحقیقات اخیر نشان داده‌اند که اجتناب از تأخیر بیشتر به خود فرآیند تأخیر مربوط می‌شود تا پاداش نهایی. حتی در مواردی که هیچ پاداشی در کار نیست، افراد مبتلا به اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) همچنان سعی دارند از انتظار اجتناب کنند. به عنوان مثال، فردی با اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) ممکن است در صف نانوایی به شدت بی‌قرار شود، حتی

خودتحریکی (Stimming) رفتاری است که به افراد کمک می‌کند تا بر وظایف متمرکز شوند یا با استرس و اضطراب مقابله کنند. این رفتار شامل طیف گسترده‌ای از حرکات تکراری تا بیان مکرر کلمات یا عبارات خاص می‌شود. برای افرادی که مبتلا به اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) هستند، خودتحریکی (Stimming) می‌تواند راهی موثر برای تمرکز توجه و کنترل انفجارهای احساسی باشد. خودتحریکی (Stimming) می‌تواند به افرادی که اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) دارند کمک کند تا تمرکز خود را حفظ کرده و بر وظایف روزانه خود مسلط شوند. همچنین، با کاهش استرس و افزایش حالت‌های مثبت روحی به مقابله با اضطراب کمک می‌کند. به عنوان مثال، یک دانش‌آموز مبتلا به اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) ممکن است با تکان دادن پا یا بازی با یک شیء کوچک در دست، بتواند بهتر بر روی درس تمرکز کند. چرا خودتحریکی (Stimming) به اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) کمک می‌کند؟ تمرکز و توجه خودتحریکی (Stimming) می‌تواند به افراد مبتلا به اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) کمک کند تا تمرکز خود را بهبود بخشند. با انجام حرکات یا رفتارهای تکراری، مغز می‌تواند به یک حالت پیرامونی از خودآگاهی دست یابد که کمک می‌کند تا تمرکز بر روی وظایف پیچیده‌تر

اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) یک اختلال روانشناختی است که معمولاً در دوران کودکی ظاهر می شود. والدین و معلمان  ممکن است متوجه موارد زیر در رفتارهای کودک شوند: – بسیار بیش فعال است. -حواس پرت است، نمی تواند بدون نظارت و کمک برای مدت طولانی روی یک فعالیت تمرکز کند. -تکانشگر است، کارها را در لحظه یا بدون فکر کردن انجام می دهد. البته این علایم ممکن است در بسیاری از کودکان طبیعی نیز به صورت گذرا وجود داشته باشد ولی در کودکان مبتلا به ADHD این علایم به مدت طولانی وجود دارد و سبب اختلال در عملکرد طبیعی کودک شده است. بر اساس گزارش انجمن روانپزشکی آمریکا، ADHD حدود 8.4 درصد از کودکان و 4.4 درصد از بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد. با بالا رفتن سن کودک ممکن است علایم این اختلال خود به خود بهبود یابد اما اختلال در بیش از ۵۰ درصد از مبتلایان در بزرگسالی نیز باقی می ماند. معمولا در این گروه، علایم بیش فعالی در بزرگسالی بهبود می یابد اما علایم تکانش گری و نقص توجه و تمرکز باقی می ماند. این علایم، می توانند یادگیری، کار و ارتباطات بین فردی فرد را مختل کند که خود منجر به تبعاتی

اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) چیست؟ اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) یک اختلال روانشناختی است که معمولاً در دوران کودکی ظاهر می شود. والدین و معلمان  ممکن است متوجه موارد زیر در رفتارهای کودک شوند: – بسیار بیش فعال است. -حواس پرت است، نمی تواند بدون نظارت و کمک برای مدت طولانی روی یک فعالیت تمرکز کند. -تکانشگر است، کارها را در لحظه یا بدون فکر کردن انجام می دهد. با بالا رفتن سن کودک ممکن است علایم این اختلال خود به خود بهبود یابد اما اختلال در بیش از ۵۰ درصد از مبتلایان در بزرگسالی نیز باقی می ماند. معمولا در این گروه، علایم بیش فعالی در بزرگسالی بهبود می یابد اما علایم تکانش گری و نقص توجه و تمرکز باقی می ماند. این علایم، می توانند یادگیری، کار و ارتباطات بین فردی فرد را مختل کند که خود منجر به تبعاتی همچون افسردگی، اضطراب، عزت نفس پایین و … می شود. گزینه های درمانی در اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) داروها اولین خط درمانی در بهبود علایم اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) هستند. انواع مختلفی از درمان‌های دارویی برای اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) وجود دارد که از آن ها می توان به محرک هایی مثل

نظریه سالوتوژنیک به جای توضیح علل بیماری، بر مطالعه منشأ توانایی افراد برای مقابله با استرس و بیماری تمرکز دارد. مدل سالوتوژنیک بر تلاش انسان برای رشد و بهبود و سلامتی تمرکز دارد و بین نوع بیماری افراد و استرسورهای انها تمایزی قائل نمی شود. در تئوری سالوتوژنیک، همه مردم با مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند که تنها بعضی از انها به عنوان یک اختلال روانشناختی شناسایی شده است. توانایی افراد برای کنار آمدن با مشکلات استرس زا به سه عامل بستگی دارد: قابل درک بودن (comprehensibility): اعتقاد آنها به قابل درک بودن زندگی خود و توانایی آنها برای پیش بینی اینکه زندگیشان به چه سمت و سویی می رود. قابل مدیریت بودن (manageability): اعتقاد به اینکه آنها زندگی خود را کنترل می کنند و ابزارهایی برای مدیریت زندگیشان در اختیار دارند. معنادار بودن (meaningfulness): میزانی که آنها زندگی را لذت بخش و معنادار می دانند. بر اساس این نظریه، زمانی که مردم زندگی خود را قابل پیش بینی، قابل مدیریت و به خصوص معنادار می دانند، بر این باورند که تلاش لازم برای تغییر رفتار و مقابله با عوامل استرس زا ارزش دارد. این انسجام سبب تطابق افراد با تظاهرات اختلال نقص توجه بیش فعالی بزرگسالان (adult ADHD) می

تصویری کلی از اختلال شخصیت مرزی (BPD) اختلال شخصیت مرزی (BPD) با ناپایداری در حالات هیجانی و روابط همراه است. این ناپایداری معمولاً خود را در رفتارهای خودتخریبی و تکانشی نشان می‌دهد. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است در تنظیم هیجانات و حفظ روابط بین‌فردی دچار مشکل شوند. از دیگر علائم اختلال شخصیت مرزی (BPD)، می‌توان به نوسانات شدید خلق و خوی و خودپنداره ناپایدار اشاره کرد که می‌تواند واکنش‌های سریع و تغییرات ناگهانی در واکنش به دنیای درونی و بیرونی فرد را به همراه داشته باشد. اختلال شخصیت مرزی (BPD) پیچیده‌تر از رفتار تکانشی و مشکلات در روابط است. نوسانات خلقی و خودپنداره ناپایدار نقش مهمی در اختلال شخصیت مرزی (BPD) بازی می‌کنند. این علایم می‌تواند باعث واکنش‌های سریع و تغییرات ناگهانی در دنیای درونی و بیرونی فرد شود. سایر علائم کلیدی عبارتند از: مشکلات در روابط بین فردی به دلیل تلاش برای جلوگیری از ترک شدن روابط بین‌فردی ناپایدار الگوی ایده آل‌سازی و بی ارزش سازی دیگران رفتارهای تکانشی مانند خودزنی و مصرف مواد مخدر احساس پوچی مزمن خشم شدید و مشکل در کنترل آن افکار خودکشی تجزیه شخصیت تصویری کلی از اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) با بیش‌فعالی، دشواری

احساس اینکه شما کارهای زیادی برای انجام دارید اما نمی‌توانید خود را وادار به انجام هیچ کاری کنید، اغلب به عنوان فلج ADHD توصیف می‌شود.

از نظر سایرین، به نظر می‌رسد که این حالت تنبلی یا تعلل است، اما در واقع یک حالت بسیار ناراحت‌کننده از خوددرگیری ذهنی است. در ادامه، به تشریح این احساس، دلایل وقوع آن و استراتژی‌هایی برای خروج از این حالت یا جلوگیری از وقوع آن می‌پردازیم.