تحلیل روانشناختی «ساتورن فرزندش را می‌بلعد»
نقاشی “ساتورن فرزند خود را می‌بلعد” اثر فرانسیسکو گویا، یکی از آثار برجسته و تامل‌برانگیز در تاریخ هنر است که در سال ۱۸۲۳ تکمیل شد. این نقاشی که اکنون در موزه دل پرادو در مادرید، اسپانیا نگهداری می‌شود، بخشی از مجموعه‌ای به نام “نقاشی‌های سیاه” است که گویا در سال‌های ۱۸۱۹ تا ۱۸۲۳ بر دیوارهای ویلای خود در کوئینتو دل سوردو خلق کرد. این مجموعه به دلیل تصاویر ترسناک، خیالی یا موربید خود مشهور است و به وضعیت روانی گویا در دوران تاریک زندگی‌اش اشاره دارد، زمانی که بیماری و ناشنوایی او، به همراه ناآرامی‌های داخلی اسپانیا، بر او تاثیر گذاشتند. این نقاشی نه تنها به عنوان یک اثر هنری برجسته در دوره رمانتیسم شناخته می‌شود، بلکه تاثیرات مهمی بر روند هنر و همچنین بر درک روانشناختی از ترس و اضطراب داشته است. گویا با انتخاب موضوعی از اساطیر رومی، یعنی ساتورن که از ترس برکناری توسط فرزندانش، آن‌ها را می‌بلعید، به بررسی عمیق‌تر اضطراب‌های وجودی و خشونت‌های درونی انسان می‌پردازد. این اثر به ویژه در زمان خود و همچنین در دوره‌های بعدی به عنوان نمونه‌ای از توانایی هنر در بیان وضعیت‌های روانی پیچیده و تاریک، مورد تحسین قرار گرفته است. گویا در خلق این اثر تحت تاثیر تجربیات شخصی
